Tijdens het Queer Café op vrijdag 27 augustus vertonen we onder andere Moon, een korte film over het eenjarige jubileum van Noa en Moon. Gemaakt door Cleo Julia Mullis en vertoont op NPO 3LAB, deze film vertelt het verhaal van twee verliefde jonge vrouwen op een manier die het queer aspect niet centraal legt. We spraken met Cleo over Moon, haar persoonlijke ervaringen en de toon die ze wilt zetten.
Kun je kort vertellen waar Moon over gaat?
Moon is de naam van het tweede personage, het meisje op wie Noa verliefd is. Het is een 12 minuten durende korte film. We volgen Noa (hoofdpersonage) op een fietstocht. Ze voelt zich beklemt in eerste liefdesrelatie en tijdens de film fietsen we met haar mee en blikken we terug op haar relatie. Aan het einde van de film moet Noa een belangrijke keuze maken voor zichzelf.
Hoe is dit verhaal tot stand gekomen?
Ik heb Moon gemaakt in mijn afstudeerjaar van het St. Joost. Voor veel mensen die afstuderen is het een pittige vraag om nou precies te bedenken waar je je laatste film – en tevens je eerste grote film – over gaat maken. Ik liep al langere tijd met dit concept in mijn hoofd, omdat ik in eenzelfde situatie zat twee jaar terug. Ik had eenzelfde fietstocht: ik wilde bij haar zijn maar de liefde was er niet meer. Het is me ook bijgebleven omdat het beeldend heel sterk was. Ik fietste van het centrum van Rotterdam naar een buitenwijk, de nacht wordt stiller, het wordt rustiger en donkerder. Tegelijkertijd was ik met haar aan de telefoon. Dit was dus uiteindelijk het uitgangspunt voor de film, maar dan wel met een ander scenario.
“Als je te dichtbij komt, mis ik je niet meer”
Er zitten dus best wel wat persoonlijke stukjes in de film hoor ik zo. Zo wordt er een gedicht uit Misschien Wisten Zij Alles van Toon Tellegen gebruikt. Heb je bewust je eigen ervaringen gebruikt?
Ja, het was dus sowieso het uitgangspunt. Ook zitten er dus in de film twee gedichten van Toon Tellegen die Noa voorleest, maar ook in haar hoofd worden afgespeeld. Dit deed ik vroeger ook met mijn ex-vriendinnetje. Maar ik heb dus ook gehoord dat koppels vaker Toon Tellegen aan elkaar voorlezen voor het slapen gaan. Specifiek heb ik naar deze gedichten gekeken samen met de scenariste, omdat zij dus ook vaak Toon Tellegen las. Uiteindelijk hebben we deze in het verhaal verwerkt omdat het gaat over beklemmende liefde. Zo zochten we samen naar een verhaal voor Moon. Misschien wel de mooiste regel uit het gedicht is “Als je te dichtbij komt, mis ik je niet meer.”
Maar dit loopt niet de hele film door. Er is ook best veel rust en stilte in de film, ook al gaat het over een moeilijke keuze. Waarom heb je dit gedaan?
Er is heel bewust veel in stilte gedaan. Het is een liefdesverhaal over liefde die over aan het gaan is. Daarom heb ik bewust niet veel ruzies of drama erin verwerkt. Ik vertel dit liever in rust, stilte, blikken, in wat er juist niet wordt gezegd. Ik hoop en denk dat dit voor sommigen ook een punt van relativering kan zijn. Het geeft een beeld van hoe alles kan lopen en gedachten ook door elkaar lopen. Juist die stilte kan dat des te beter overbrengen.
De film draait om twee meisjes die verliefd op elkaar zijn. Waarom vind je het belangrijk om een queer verhaal tot leven te brengen?
Voor mij is dit heel vanzelfsprekend. Toen ik met de film begon, was ik me niet zo bewust van het feit dat het een queer verhaal is. Ik wilde niet dat het zo benoemd werd, het is gewoon een coming of age verhaal. Maar hoe meer ik het erover had, hoe meer ik doorhad dat het belangrijk is dat er “gewoon” een relatie wordt weergegeven zonder een coming out er omheen. Ik wil mijn film liever niet een queer film noemen, omdat dat maar één aspect ervan is. Maar ondertussen zie ik ook hoe belangrijk dat juist is. En het is dan ook extra leuk dat het op queer festival gedraaid kan worden, zodat anderen dit ook kunnen zien. Er kan niet genoeg over gemaakt worden vind ik!
Was er toen je jonger was dit soort representatie?
Niet echt eigenlijk. Ik keek wel naar lesbische youtubers, maar dat is echt een niche. Ik keek ook Faking It, een serie over 2 vriendinnen die deden alsof ze een relatie hadden. Het was niet de perfecte representatie die je wilt hebben, maar het trok wel mijn interesse. Er was gewoon niet heel veel anders. Toen ik begon met films maken in grote crews – ik was toen een jaar of 18 – had ik het met mijn editor over het feit dat er zo weinig representatie was. Ze valt zelf ook op vrouwen dus kon zich hierin herkennen. We wilden dit zien, en toen kwam Anne+. Wat leuk is om te vertellen, is dat zij ook Moon heeft gemonteerd en dat haar vriendin de cameravrouw was. Dit ging allemaal eigenlijk heel organisch.
Ik heb inderdaad begrepen dat vrijwel de hele film is gemaakt met een vrouwelijke crew. Vanwaar deze keuze?
Dit was denk ik een onbewust bewuste keuze. Ik maak de film, en ik kies de mensen uit met wie ik graag samen werk. Ik ben ook een vrouw dus dat werkt mee, maar het is dus organisch gegaan. Ik wilde een crew hebben met mensen die goed voelden om mee samen te werken. Ik weet nog dat ik dit vroeger ook zo eens heb gedaan bij mij thuis. We stonden toen met de hele crew samen om mijn laptop en mijn moeder heeft daar een foto van gemaakt. Ze vond dat heel vet om te zien, het is zo belangrijk om jonge filmmakers een plek te geven! En daarnaast kun je ook op die manier representatie creëren. Want ook achter de schermen is er nog enorm veel te winnen. Juist door veel vrouwen in de crew te hebben laat je ook aan andere (jonge) vrouwen zien dat het mogelijk is. Vaak denken vrouwen: kan ik dat ook? En dat is logisch als je bijna alleen maar mannen in eenzelfde rol zit. Dat moet ook doorbroken worden.
Hoe is jouw film eigenlijk bij NPO 3LAB terecht gekomen?
Dit is helaas geen juicy verhaal. Ik kon via mijn studie een concept plan indienen. En toen is dat concept door BNN VARA uitgekozen. Als je plan is uitgekozen krijg je twee maal begeleiding, en je krijgt een platform. Ik ben heel blij dat ik deze kans heb gekregen!
Hoe vind je het dat er zo je film wordt blootgesteld aan zo een groot publiek?
Heel fijn! Je maakt een film omdat je wil dat mensen ernaar gaan kijken. Maar daarnaast is het natuurlijk ook spannend, want als je naar een filmfestival gaat heb je een idee wat je publiek is, maar op internet kan gewoon IEDEREEN het zien. Wat wel leuk is, er ontstaat wat in de comment sectie. Mensen gaan de discussie met elkaar aan en er wordt over je film gepraat. Ook dat mensen de film niet begrijpen, maar ook dat mensen het raar vonden om twee vrouwen te zien. Het brengt echt een gesprek op gang.
Je bent afgelopen jaar afgestudeerd aan AKV st. Joost. Waar ben je nu mee bezig geweest sinds je afstuderen? Wat staat er voor jou nog op de planning?
Ik ben naast regisseur ook editor, dus na mijn afstuderen heb ik veel montage gedaan. Zo ben ik bezig geweest met teasers maken voor theater en voor een YouTube serie voor TopNotch. Ook ben ik al een tijdje bezig met een documentaire, met groen licht van het Filmfonds. Hij heet Tot de wolken vallen. Hier horen jullie vast snel wat meer over … Ik vind het heel belangrijk dat mijn werk een gevoel kan overbrengen. Het moet niet oppervlakkig zijn, en ik zorg dat dat in al mijn projecten terugkomt.
Wat is je grootste droom op het gebied van film?
Ik heb het idee dat ik nu nog aan het doen ben, zodat ik uiteindelijk kan dromen. Ik vind heel veel leuk, en ik ben ontzettend dankbaar dat ik de kansen krijg om dit allemaal te ontdekken en te ontwikkelen. Ik wil iets losmaken bij mensen, of dat nou emotie of humor is. De projecten die ik maak, moeten bij iemand iets doen. Het liefst moeten ze ook iets zeggen over onze maatschappij. Daarom denk ik dat mijn grootste droom is om iets met satire te doen, het publiek echt drie keer voor de gek te houden. En dan het liefst met een maatschappelijk tintje. Er is een bepaalde verwachting dat er telkens een keuze wordt gemaakt, maar ik positioneer me als een duizendpoot. Daarnaast is het ook zo dat als ik iets nieuws doe, ik hier ook weer nieuwe energie van krijg. Zo kan ik door blijven gaan.
Wat hoop jij dat er nog verandert op het gebied van film in de komende 10 jaar?
We zitten nu in een fase waar alles benoemd moet worden (queer film, vrouwelijke crew). Ik hoop dat we hier over 10 jaar niet meer mee bezig zijn. Dat het allemaal door elkaar heenloopt en dat die hokjes niet meer nodig zijn. Ik wilde mijn film ook helemaal niet naar buiten brengen als queer film. Het is gewoon een coming of age film, punt. Maar het feit dat er vragen gesteld worden is een teken dat er nog behoefte aan is om dat gesprek te houden. Misschien is het ook gewoon een contrast met mijn leven, waar het zo normaal is dat twee mensen met eenzelfde gender verliefd zijn op elkaar. Maar dit wekt dus ook het besef dat het nog niet overal zo is. Over 10 jaar hoop ik dat we onder het motto “niet verdeel en heers, maar verbind en heers” film kunnen maken!
Queer café is helaas uitverkocht, maar niet getreurd! Je kan de korte film bekijken via onderstaande link:
Meer over Cleo en haar werk kun je vinden op haar site: https://cleojuliamullis.com/
Auteur: Pepijne van Rooijen (QFFU)