Onze jaarlijkse Queer Horror Shorts avond in samenwerking met ‘t Hoogt met een Q&A met de filmmakers.
Wie is waar bang voor, en waarom?
Fans van het genre zullen niet verbaasd zijn: horror is inherent queer. Het verstoort de status quo en bestaat buiten wat ‘normaal’ gevonden wordt. In de media is dat wat ‘eng’ is, historisch queer-coded, en de monsters in onze collectieve verbeelding delen overeenkomsten met queerness zelf: ze shockeren, dagen uit en zijn moeilijk te classificeren. Maar het genre wordt ook teruggeëist door queer makers, die deze klassieke karakterisering verwerpen en nu haar voorvechters zijn. Horror verontrust mensen die gemakkelijk binnen de maatschappelijke normen leven, en troost zij die zich niet thuis voelen in patriarchale, cisheteronormative systemen. Tijdens de jaarlijkse QFFU Horror Shorts avond zetten we dit genre daarom in de schijnwerpers, dit jaar weer met een Q&A met de makers.
Depronima — Mickey Minnaar (Nederland, 19 min.)
Tijdens een feest in een afgelegen bos, worden drie vrienden bedreigd door een duistere energie die toeslaat wanneer je in je meest onzekere, instabiele staat verkeert. Een coming-of-age afstudeerfilm over het erkennen van innerlijke pijn bij jezelf en anderen. Durf jij het monster in de ogen aan te kijken?
Papergirl — Jack Warren (VS, 5 min.)
In deze queer short op 16mm, maakt genderdysforie plaats voor een angstaanjagende metamorfose wanneer een eenzame feestganger ontdekt dat zijn huid in papier verandert. “Ik wilde een trans verhaal vertellen dat de clichés van een traditioneel coming-out verhaal vermeed,” aldus Warren, “en in plaats daarvan leunt op het langzaam opbouwende gevoel van vervreemding en de euforie van zelfverwezenlijking.”
CW: gore
Flesh Nest — Andrew Huang (VS, 9 min.)
Een negendelige sci-fi die een post-apocalyptisch digitaal vagevuur illustreert. Oorspronkelijk ontworpen als negen herhalende videoprojecties voor galerie-expositie, is deze experimentele animatie de korte filmversie. Met fragmenten uit gelaagde cybernetische woestijnen geïnspireerd door de apocalyptische panorama’s van de schilderijen van Bosch en Bruegel.
Mom, If I Were a Vampire — Deborah Devyn Chuang (Taiwan, 17 min.)
Wen, een onzekere tiener, heeft een hekel aan haar afkeurende moeder en zweert dat ze nooit zoals haar wordt. Wanneer ze op school een cool meisje ontmoet met een houding alsof het haar allemaal niets kan schelen, raakt Wen op slag verliefd en volgt haar in een neerwaartse spiraal. Een verkenning van vampirisme — een onderwerp dat niet vaak voorkomt in Taiwanese cinema — als eufemisme voor queer zijn.
CW: Seksueel geweld
Piercing Touch — Olga Melcer (Nederland, 4 min.)
Tegen beter weten in, kan een butch lesbienne niet over haar gewelddadige ex heen komen. Hoe hard ze ook haar best doet weg te rennen (of weg te blijven), brengt de lift haar steeds weer terug naar dezelfde verdieping. Een korte horrorfilm over toxische relaties en hoe moeilijk het is te doen wat goed voor je is.
Gender Reveal — Mo Matton (Canada, 13 min.)
Rhys, een toegewijde people pleaser, belandt met diens twee partners op het gender-reveal feestje van hun baas. Het trans trio realiseert zich al snel dat ze zich meer op de hals hebben gehaald dan verwacht, en dat het maar de vraag is of ze het evenement zullen overleven. Een zwarte komedie over een droom van velen, en een nachtmerrieachtige realiteit voor anderen; een eindeloos spektakel dat steeds erger, en erger, en erger wordt.
CW: gore
