In gesprek met Dominique Gimberg
Diens korte films Vlam en Tongen vertellen beide het verhaal van een 15-jarige die zichzelf nog moet ontdekken en zich bijna verliest in de vriendschap met leeftijdsgenoten. Queer filmregisseur Dominique Gimberg (1994) wil met diens werk verbinding maken met andere jonge queers en de kijker nieuwe perspectieven bieden. ‘Op mijn vijftiende kende ik mijn eigen grenzen of behoeften nog niet. Ik was vooral bezig met hoe ik dacht dat anderen wilden dat ik deed.’
Dominique: ‘Daardoor ga je over je eigen grenzen heen. Je ontdekt wie je zelf bent in vergelijking met de mensen om je heen, je past je aan en daarin kun je jezelf verliezen. Mijn werk is daarom een soort van therapie voor me geweest. Het vertelt heel erg mijn verhaal, als een soort vertaling van mijn gevoelens uit die tijd. Ik ontdekte pas op mijn negentiende dat ik op vrouwen viel. Een vriendin sprak me heel direct aan: jij bent lesbisch! Terwijl ik in die tijd juist nog erg met jongens bezig was. Alle meiden met wie ik omging op de middelbare school deden dat. Met hen wilde ik best friends zijn, terwijl het voor mij soms eigenlijk meer was dan alleen vriendschap. In die vriendschappen stond ik erbuiten, ik beleefde die heel anders en was daardoor ook geremder.
‘Ik zat op school in een klein dorp, maar ging vanaf de tweede klas ook elke zaterdag naar de jeugdtheaterschool in Amsterdam. Daar leerde ik mensen kennen met wie ik allemaal wél een echte klik had. Zo ontdekte ik dat de wereld breder is dan ik dacht. Op mijn zestiende begon ik mezelf te zien als filmmaker. Ik monteerde al jaren compilatiefilmpjes tot diep in de nacht. Pas toen ik de vooropleiding beeldende kunsten ging doen, waar iedereen het geweldig vond wat ik maakte, begon ik me te realiseren dat ik mijn werk hiervan kon gaan maken. Zo ben ik uiteindelijk de opleiding Regie gaan doen op de HKU.
‘Dankzij het filmen kon ik me kwetsbaarder opstellen en ben ik een open boek geworden. Film bleek voor mij een fijn middel om vanuit creativiteit te onderzoeken waarom ik op bepaalde manier dacht en deed. Ik heb een enorme drive om daarover te vertellen, ook omdat anderen daar misschien iets aan hebben. Ik krijg nu berichten van over de hele wereld, van mensen die mijn film Tongen tijdens seksuele voorlichting op school gezien hebben. Dat is precies wat ik zelf heb gemist vroeger.
‘De verhalen die ik vertel, de thema’s waar ik op dat mee bezig ben, die veranderen mee naarmate ik groei als persoon. Mijn werk is ook wat poëtischer geworden, het uitgesprokene dat mijn stijl kenmerkt komt meer terug in andere elementen van film. Er zit wel altijd een beetje luchtigheid in mijn werk, een knipoog naar het alledaagse. Ik vind het leuk om bekende dingen op een nieuwe manier te vertellen door er een satirische draai aan te geven. Ik wil de kijker teasen, nieuwe perspectieven bieden.
‘Ik ben opgegroeid in een tijd dat er maar weinig verhalen werden verteld vanuit queer-perspectief. Als dat anders was geweest en ik eerder films had gezien vanuit dat perspectief, had ik ook eerder geweten dat ik lesbisch ben. In die tijd zag je vooral stereotypen en dan dacht ik nooit: dat ben ik. Dat heeft wel invloed gehad op mijn drive. Ik wil positieve queer representatie, door mooie, echte queer personen te laten zien.
‘Het hokje ‘queer’ is nog hard nodig om de representatie van die groep te verbeteren. Ooit komt er een tijd dat het gewoon onderdeel van de maatschappij is, dat hoop ik echt. Nu al zie je steeds vaker bijvoorbeeld homostellen, waarbij het niet zozeer gaat over de struggles waar zij mee zitten, maar meer over dat liefde ook in die vorm voorkomt. Net als vroeger toen feministen de straat op moesten om voor vrouwenrechten op te komen. We zijn er nog niet natuurlijk, maar de vrouwen en queers voor ons hebben al enorm veel veranderd.
‘Daarom is een festival als QFFU ook zo belangrijk. Het verbindt queer makers, iedereen wil iets betekenen voor de community. Ik wil daar ook graag mijn steentje aan bijdragen, laten zien dat er meer mensen zijn zoals wij. Dat is zo mooi van film: je laat iemands verhaal ervaren door te kijken. Een personage blijkt gewoon een persoon te zijn met dezelfde menselijke gevoelens als ieder ander. Film zorgt voor verbinding, ook met mensen die niet queer zijn.
‘Namens het QFFU moedig ik dit jaar ook jong filmtalent aan, als jurylid van de Ten Minute Challenge. In september kiezen we een winnaar uit tien inzendingen van korte films. Waar ik specifiek op ga letten is originaliteit, authenticiteit, creativiteit, passie, durf. Ik wil jonge makers vooral meegeven: als je iets schrijft en denkt dat het niet goed genoeg is, laat je dan niet beletten door je twijfels. Groeien is constant blijven maken.’
Tekst: Eva van der Meer
Beeld: Dominique Gimberg